Biogram Teresy Wróblewskiej

Biogram

• urodziła się 23 listopada 1936 r. w Bydgoszczy w rodzinie chłopskiej (życiorys, kwestionariusz osobowy)
• po ukończeniu szkoły podstawowej rozpoczęła naukę w Liceum Pedagogicznym w Bydgoszczy
• 1955-1956 – zatrudniona w szkole podstawowej w Bydgoszczy
• od 1956 r. pracowała jako nauczycielka w kilku szkołach podstawowych (nr 3, 4, 7, 19, 30, 35) w Gdyni (świadectwo pracy)
• ukończyła Studium Nauczycielskie na kierunku filologia polska
• 1968 – uzyskała dyplom ukończenia studiów magisterskich w zakresie pedagogiki w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku. Jej praca magisterska napisana pod kierunkiem prof. dra hab. Kazimierza Kubika nosiła tytuł Technikum Przetwórstwa Rybnego w Gdyni w okresie XX-lecia PRL (1947–1966).
• Od 1968 r. uczestniczyła w seminarium doktoranckim w Instytucie Pedagogiki i Psychologii na Uniwersytecie Gdańskim, przygotowując również pod kierunkiem prof. dr hab. Kazimierza Kubika pracę doktorską pt. Działalność kulturalno-oświatowa polskich organizacji na Pomorzu Zachodnim w latach 1871–1914 (opinia K. Kubika). Stopień doktora uzyskała w 1977 r.
• 1975 – ukończyła dwuletnie Studium Podyplomowe Nauk Politycznych Wydziału Humanistycznego Uniwersytetu Gdańskiego (świadectwo)
• 1975-1989 – zatrudniona na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu (wniosek ws zatrudnienia na UMK). Od 1 września 1975 r. na etacie starszej asystentki w Katedrze Pedagogiki, a od 1 lutego 1977 roku na stanowisku adiunktki w Zakładzie Historii i Teorii Wychowania Instytutu Pedagogiki i Psychologii. W tym okresie współpracowała z prof. dr hab. Bolesławem Pleśniarskim (opinia B. Pleśniarskiego) i prof. dr hab. Jerzym Danielewiczem (więcej: https://repozytorium.umk.pl/handle/item/6616.)

– była członkinią kilku zespołów badawczych. W latach 1977-1979 uczestniczyła w badaniach pod kierunkiem prof. dra hab. Jana Pawlicy z Uniwersytetu Jagiellońskiego nt. Światopoglądu i postaw wobec religii w środowisku studentów w Toruniu. Następnie w okresie 1979-1981 brała udział w zespole badawczym prof. dra hab. Tadeusza Nowackiego z Warszawy pt. Perspektywy rozwoju kształcenia zawodowego do roku 2000. Uczestniczyła również w pracach zespołu badawczego kierowanego przez prof. dr hab. Jerzego Zakrzewskiego z Akademii Sztabu Generalnego w Warszawie nt. Wychowanie patriotyczno-obronne w oczach młodzieży studenckiej. W latach 1981-1985 razem z prof. dr hab. B. Pleśniarskim realizowała temat badawczy pt. Założone a rzeczywiste funkcje wychowawcze szkół zakładowych (zasadniczych szkół zawodowych) Kwidzyna i Torunia. Współpracowała z instytutami pedagogicznymi uniwersytetów niemieckich w Greifswaldzie i w Kolonii.

– w badaniach naukowych analizowała działalność organizacji oraz szkół różnych szczebli na Pomorzu oraz wychowanie i kształcenie w uniwersytetach Rzeszy, które w czasie II wojny światowej funkcjonowały w Poznaniu, Pradze i Strasburgu. Materiały pozyskiwała z archiwów krajowych (m.in. Warszawa, Gdańsk, Bydgoszcz, Łódź, Poznań) i zagranicznych (m.in. Poczdam, Kolonia, Koblencja, Merseburg, Leuven, Strasburg, Paryż, Oldenburg) (wyjazd za granicę). Wynikami badań dzieliła się w publikacjach oraz wygłaszając referaty podczas konferencji, sympozjów, zjazdów naukowych krajowych i zagranicznych m.in. w Bochum, Koblencji, Leuven, Rostocku, Greifswaldzie, Strasburgu czy Paryżu.

– na kierunku pedagogika prowadziła wykłady i ćwiczenia z zakresu historii wychowania, seminaria magisterskie, a także ćwiczenia z pedagogiki ogólnej, w ramach których omawiała m.in. prądy i kierunki w pedagogice odwołując się do dorobku „Nowego Wychowania” (np. metoda Montessori, plan Daltoński czy pedagogika Celestina Freineta). Powierzono jej również ćwiczenia z pedagogiki ogólnej na kierunkach nauczycielskich (chemia, fizyka i matematyka) (pensum dydaktyczne). Była również organizatorką obozów naukowych studentów pedagogiki UMK (1979 – Kwidzyń, 1981 – Władysławo, 1982 – Piła). Razem z prof. dr hab. Bolesławem Pleśniarskim współpracowała z Centralnym Ośrodkiem Metodycznym Studiów Nauczycielskich przy Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie, kierowanym przez doc. dra hab. Wojciecha Kojsa.

• 1988 – uzyskała stopień doktorki habilitowanej nauk humanistycznych w zakresie historii. Przewód habilitacyjny został przeprowadzony w Instytucie Historii Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu na podstawie pracy pt. Uniwersytety Rzeszy w Poznaniu, Pradze i Strassburgu jako model hitlerowskiej szkoły wyższej na terytoriach okupowanych
• 1989-1993 – podstawowym miejscem zatrudnienia była Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Słupsku (wniosek ws zatrudnienia w Słupsku)
• Od 1988 r. dodatkowym miejscem zatrudnienia był Wydział Zamiejscowy w Piotrkowie Trybunalskim Wyższej Szkoły Pedagogicznej im. Jana Kochanowskiego w Kielcach. Natomiast od 1993 r. Wydział Zamiejscowy, a następnie Filia Akademii Świętokrzyskiej w Piotrkowie Trybunalskim, stał się jej głównym miejscem pracy. W latach 1996-1998 pełniła funkcję dyrektorki Instytutu Nauk Pedagogicznych. Była kierowniczką Zakładu Historii i Teorii Wychowania w INP. W 1993 r. została profesorką nadzwyczajną WSP. Dodatkowo pracowała także w Mazowieckiej Wyższej Szkole Pedagogicznej w Łowiczu i Akademii im. Jana Długosza w Częstochowie.
• Zmarła w 2009 r.

Zaangażowana była w działalność organizacji, towarzystwach naukowych i społeczno-oświatowych tj. Towarzystwo Naukowe w Toruniu, Bydgoskie Towarzystwo Naukowe, Polskie Towarzystwo Filozoficzne – Oddział w Toruniu, Polskie Towarzystwo Pedagogiczne – Oddział w Toruniu, Polskie Towarzystwo Pedagogiki Porównawczej i Piotrkowskie Towarzystwo Naukowe, Związek Nauczycielstwa Polskiego. Była również członkinią towarzystw zagranicznych: ISCHE (International Standing Conference for the History of Education), EARLI (European Association for Research on Learning and Instruction, WCCES (World Council of Comparative Education Societes) oraz Międzynarodowego Towarzystwa Historii Oświaty i Wychowania w Leuven oraz Niemieckiego Towarzystwa Historii Edukacji w Hanowerze. Prowadziła działalność w Towarzystwie Krzewienia Kultury Świeckiej.

Opracowała: dr Dorota Grabowska-Pieńkosz